در پی اعتصابات گسترده کارگران در ایران، جمعی از فعالان سیاسی، مدنی، حقوق بشری و صنفی، با انتشار بیانیه‌ای از این اعتصابات حمایت کردند.

امضاکنندگان این بیانیه با اشاره به این که «حق کار شایسته، رفاه‌ و توسعه» باید به رسمیت شناخته شود، نوشتند: «اصرار بر تداوم سیاست‌های سراسر خطای پس از جنگ، به ویژه در عرصه اقتصادی، همچون بنیانی کج ساختار ناپایدار و بی‌ثباتی را پدید آورده که باید هر لحظه انتظار فروپاشی آن را داشت.»

امضاکنندگان با اعلام پشتیبانی خود از مطالبات کارگران اعتصابی، نوشتند: «دیرزمانی است که در ایران میثاق حکومت با مردم برای رفع هرگونه ستم‌گری و ستم‌کشی و ایجاد زمینه مشارکت مردم در تعیین سرنوشت خویش­ و­ پی‌ریزی‌ اقتصادی عادلانه برای ایجاد رفاه و رفع محرومیت و تبعیض، عامدانه زیرپا نهاده می‌شود.»

در بخش دیگری از این بیانیه آمده است: «علی‌رغم صراحت بی‌چون و چرای مختصّات حقوقی، نظام و سازمان کار در ایران به‌شکل ویرانگرانه‌ای استثماری–رانتی است و جز با برهم زدن این مناسبات و تضمین و به رسمیت شناختن حقوق بنیادین کار، محو کار کودکان، رفع تبعیض‌ در کار، اشتغال همه افراد جویای­ کار، آزادی تشکیل انجمن‌ها و تشکل‌های مستقل برای حمایت از منافع صنفی و حرفه‌ای و مشارکت در مذاکرات و تصمیم‌ سازی‌هایی که بر منافع آن‌ها مؤثر است، بهبود وضع کنونی و خروج از بحران‌ها امکان‌پذیر نخواهد بود.»

کارگران پیمانی صنعت نفت ایران، از روز شنبه ۲۹ خردادماه، برای دست یافتن به مطالبات خود دست به اعتصاب زدند. این اعتصابات کم‌کم به اصناف و شهرهای دیگر ایران نیز کشیده شد.